. .. . .

τόσα και τόσα έχω περάσει εγώ με έσενα...
νοιώθω ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου ότι είναι δικό σου..
ένας χρόνος...
ένας χρόνος περασε και εγω;
τι καταφερα; τι άφησα; τι κράτησα;
τι μήσησα; και τι αγάπησα;
αγάπησα εσένα και μήσισα τον εαυτό μου...
αλλα δεν μετανοιώνω για όλα αυτα...
και ούτε πρόκειται..δική μου ήταν η επιλογή να σ'αγαπήσω...
και να πονάω...
δεν με νοιάζει αν καταστραφώ απο αγάπη..
μ'αρέσει..

δεν βρήκα χρόνο να στα πω όλα αυτα...
ουτε χρονο ουτε τολμη..
μένουν βαθια μέσα μου..
το μόνο που θέλω να σου πω αν βρω την ευκαιριά ειναι πως..

σ'αγαπάω και ξερω πως ότι κι αν έκανες το έκανες για να μην με πληγώσεις...

κρίμα που εγεινε το αντίθετο..

σ'ευχαριστώ για ΟΛΑ .. η ζώη μου για κάποιο χρονικό διάστημα περνούσε την καλύτερη

φάση που μπορεί να περάσει ένας ανθρωπος.. την φάση του ερωτευμένου...

λυπάμαι που φτασαμε σε τετοιο σημείο..

θα μπορούσαμε να είμασταν ακόμα μαζι..

αλλά δεν πιραζει..ελπίζω πως κάποτε θα γυρισεις..εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σε περιμένω...

και πιστεύω πως αξίζεις πολά! ναι το πιστεύω αυτό.

αν ποτέ θες να ανοιχτεις καπου να ξέρεις πως λιγο πιο κάτω απτο δικό σου σπιτι υπάρχει μια καρδούλα που σαγαπαει και θέλει το καλό σου...

κάποτε μου πες σ'αγαπώ...

ένα ακόμα δάκρυ για μια ψυχή..

μια ψυχή που λιώνει...που πονάει..

και κανείς δεν το βλέπει...

πόσο θ'αθελα να με νοιώσεις...

για λίγο..

να δεις πόσο πονάω..

πεθαίνω που δεν είσαι πλάι μου..

να μου χαμογελάς..

να μου μιλάς...

να με φιλάς...

όπως τότε...

τότε μ'αγαπούσες..έτσι είχες πει.. τώρα τι άλλαξε;

με σκότωσες κι όμως εγώ ακόμα σ'αγαπάω...όπως άλλοτε...

οπως τον περσινό χειμώνα και το καλοκαίρι...

όπως και φέτος..όπως και τώρα...

τώρα αυτές τις δύσκολες ώρες σε χρειάζομαι πιο πολύ!

να νοιώσω τα χειλη σου στα δικά μου...

που είσαι λιπόν εσύ που μ'αγαπούσες; . . .

πονάω...γιατι σε αγαπάω...

πάλι μίλω στον εαυτο μου. του ζητάω εξηγήσεις για τα λάθοι που έκανε..

γιατι δεν με ρώτησε πρώτα..γιατί να τα περνάω ολα αυτα τορα..

αλλα φταίω και γω..

φταίω για οτι έκανα..αφησα την καρδια μου να παρασυρθει και τον εαυτο μου να αφεθεί σ'αυτό που νοιώθει...

ακόμα πονάω..

τόσο πολυ που νομίζω πως δεν θα αντέξω αυτο τον πόνο..

με σκοτόνει..νοιώθω την ζωή μου να σβήνεται...

πονάω...

την καρδια μου.. ένα μεγάλο κομμάτι απο σένα είναι εκεί,

πόσο θα ήθελα να με νοιώσεις .. εστω για ένα δευτερόλεπτο

να δεις πώς είμαι μακριά σου! να δεις πόσο θέλω να γυρίσω πίσω και δεν μπορώ..

''πονάω...με την απογνωση μιλάω..μέρα και νύχτα τον ζητάω..γιατι μου το εκανε αυτό? πονάω όποιον κι αν βλέπω τον ρωτάω πο ναν αυτος που αγαπάω..που μου'χει παρει το μυαλό....''

σαγαπώ...τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο ...

πέφτω...

πέφτω...

κι όσο πάει χάνομαι..ίσως κάποτε θα χαθώ στις ίδιες μου τις σκέψεις..

η λογική μου χάνεται με τον καιρό...τα μάτια μου θολά.Πάντα κοιτάζουν το κενό..

απο τη μία μιλάει η καρδιά κι απ'την άλη η λογική.. η καρδιά ζητάει πίσω το προσωπο

που αγαπάει.. και η λογική λέει όχι..

Σε κάθε μου βήμα πέφτω..

καθε νέα αρχή τελειώνει σε τραγικό τελος..

πως να ζησω με αυτές τις σκεψεις να με σκοτώνουν...

φταίει η καρδιά. . . που δεν αντέχει...